 Wysłany: Śro 13:42, 26 Lip 2006 Temat postu: |
|
| No dobra...
Znów moja twórczość : Najsmutniejsze są oczy w których umarła nadzieja choć serce jeszcze bije, choć usta muszą się uśmiechać. Najsmutniejsze są oczy w których nie ma już łez budzi się w nich cierpienie gdy zaczyna się nowy dzień Najsmutniejsze są oczy w których umarł zapał odszedł dawny blask zabrakło sił by płakać Może takie spojrzenie wyda ci się znajome kiedy przypadkiem, niechcący zerkniesz w moją stronę... |
|
| Wysłany: Śro 13:17, 26 Lip 2006 Temat postu: |
|
| ale jak ja nie umiem pisać.. | |
| Wysłany: Śro 13:12, 26 Lip 2006 Temat postu: |
|
| Raczej? A może jednak coś tu wkleisz? | |
| Wysłany: Śro 13:04, 26 Lip 2006 Temat postu: |
|
| Raczej nie. Ja nie umiem pisać wierszy | |
| Wysłany: Śro 13:03, 26 Lip 2006 Temat postu: |
|
| A Ty nigdy żadnego nie napisałaś? | |
| Wysłany: Wto 21:40, 25 Lip 2006 Temat postu: |
|
| Własnie ze masz talencik. Kolejny ładny wierszyk ach.. | |
| Wysłany: Wto 20:13, 25 Lip 2006 Temat postu: |
|
| Oj tam od razu talent... Kilka wierszy poprostu napisałam...
Oto kolejny z nich : Zsunęło się niebo Zgasły gwiazdy, wypaliły się? Beztrosko rozwiał je wiatr? Zabrzmiał czas Zatrzepotały obolałe skrzydła- na próżno Smutek też dał o sobie znać Czy to powracający gorzkich chwil smak? Z oddali dociera mnie jakaś muzyka A może to smutek w duszy mi gra.. ? Przecież za oknem ciemności cisza Znów tak świeży mrok A zaraz po nim Rozciąga się bez końca samotności woń Już nawet księżyc zamilkł Brakuje ciepła, objęcia Twych rąk I tylko z hukiem przedziera się Przez pancerne serca drzwi t-ę-s-k-n-o-t-a... |
|
| Wysłany: Wto 15:05, 25 Lip 2006 Temat postu: |
|
ładne..Paramour masz talent  |
|
| Wysłany: Wto 11:24, 25 Lip 2006 Temat postu: Nasze wiersze |
|
| A może ktoś jakieś wiersze pisze? Pochwalcie sie swoją twórczością tutaj...
A początek kilka moich wierszyczków : Zawsze czułam się nieszczęśliwa Porzucona przez los Z kąta w kąt po całym świecie Czasem za rękę podniósł mnie ktoś I momentalnie traciłam równowagę Nie zdążyłam uciec, a już leżałam Zgubiłam swój świat wymyślony Boga o zbawienie, o śmierć błagałam Nie miałam już sił, nie wierzyłam w nic Chciałam być śniegiem, płatkiem, dotykiem Ot, tak po prostu przepaść w nicości otchłań Bezradna, nie potrzebna na tej planecie Każdy ruch przybliżał mnie do bycia „Panną Nikt” Nie wierzyłam w prawdziwą miłość A wystarczył maly trucizny łyk Nie chciałam, nie wierzyłam, nie umiałam, nie mogłam W życiu bolało mnie właśnie życie… W nocy męczyły smutne sny I nie mówcie że zrobiłam żle… Że nie powinnam sięgać po żyletkę… To po mnie przyjechali niebiańscy lekarze Wysłali swoją, piękną niebiańską karetkę Tu jest tak piękne, każdy jest szczęśliwy Oglądam was z góry, mówię do zobaczenia Śle zapomniana dziewczyna – pozdrowienia z nieba… zamknięta w ciszy rozterki losu przyjaciół nie słyszy ni swego głosu odbiera dźwięki z duszy płynące biorąc do ręki paciorki gorące palcami przesuwa koraliki nadziei i niebo się zsuwa i czerń się bieli nuty rozbrzmiałe w ciszę spowite płyną wspaniałe serca zachwytem niebiański posmak w ustach rozpiera bo właśnie tak człowiek umiera |
|